Mijn Chinese stage

Hoi lieve vrienden en familie,

Daar ben ik weer! Omdat ik realiseer dat ik in mijn eerste blog iets wat negatief was over het laboratorium hier en omdat het toch de belangrijkste reden is dat ik in Hong Kong verblijf (al zou je dat snel vergeten met al die leuke en bizarre dingen die ik hier mee maak), dit keer een update over mijn stage. De bedoeling van dit hele avontuur is het voortzetten van mijn bachelor project hier aan de Chinese University of Hong Kong. Het is nog al een technisch verhaal maar het komt er op neer dat er hier een gen is gevonden dat waarschijnlijk defect is in mensen met dyslexie. Aan mij de eervolle taak om te bewijzen dat dat zo is. En hoewel ik al heel wat voorbereidend werk heb gedaan in Wageningen, vroeg ik me toch af hoe ik dat in hemelsnaam moest gaan doen. Na meeting met mijn begeleiders, die duidelijk viel in de categorie Chaotisch met de C van Chinees, ben ik toch maar gewoon begonnen. In dit lab waar ik niets kan vinden, de veiligheidsregels behoorlijk tegenstrijdig zijn (alles desinfecteren maar geen labjas aan) en de dode hamsters nog steeds rond zwerven, heb ik geleerd gewoon te accepteren en niet te vergelijken met Nederland. Het hielp ook dat hier een Research Day werd georganiseerd waarop alle studenten van mijn gebouw een presentatie konden geven. Er worden hier heel interessante onderwerpen onderzocht, van Alzheimer tot een mogelijk zelfmoord gen. Niet normaal hoe hard de studenten aangepakt werden door de professoren die vervolgens vragen mochten stellen. In een poging hun leed te verzachten, gaf ik hun dan maar één van mijn liefste glimlachen maar daar werd ook niet elke chinees vrolijker van.

De Chinezen in mijn lab en ik hebben elkaar daarentegen helemaal gevonden. Lunchen, dineren of badmintonnen, niets is te gek. Ze vinden het geweldig als ik iets wil proberen wat ik nog nooit heb gegeten of als ik een chinees woord probeer uit te spreken. Die taal hier is niet te doen. Hong Kong chinezen spreken Kantonees (het Fries onder het Chinees) wat niet is te verstaan is voor Mainland Chinezen (de chinezen buiten Hong Kong) die Mandarijn spreken. Voor een simpel woord als dankjewel, moet je dus het Mandarijnse woord Shir Sher kennen en de Kantonese woorden Macoi (bedankt voor een dienst) en Dotze (bedankt voor een gift). Volkomen logisch als je dit laatste gedeelte niet volgt, ik ben ook afgehaakt hier. Toch ben ik erover na aan het denken om Chinese lessen te nemen, gewoon omdat ik het niet kan hebben als er Chinees wordt gepraat en ik begrijp niet waar ze het over hebben, maar ook omdat ik zo misschien de Chinese cultuur wat beter kan begrijpen. Misschien is het een iets wat te hoog gegrepen doel maar slechter dan nu zal mijn chinees in ieder geval nooit worden!

Tijdens mijn eerste avondje badminton heb ik het mysterie rond de dunne chinezen een heel eind opgelost. Wat zijn ze goed! Ik werd compleet van de baan gespeeld. Van links naar rechts, van voor naar achter, de shuttles vlogen om mijn oren. Ik stond na 10 minuten al te hijgen en te zweten, terwijl de chinezen na anderhalf uur nog onvermoeid stonden te serveren. Maar na een compliment van de beste-badminton-chinees, ben ik toch aardig geaccepteerd in de community.

Na een week vol chinezen, Engels praten (inclusief awkward momenten zoals proberen uit te leggen dat je een schildpad hebt gezien maar je gesprekpartner kent het woord turtle niet) en aanpassen aan de Chinese cultuur was ik meer dan toe aan een internationaal weekend. Gelukkig woont Lucia hier ook en kan ik de leuke momenten, maar ook de ergernissen over de chinezen, perfect met haar delen. Zaterdag hebben we wat gegeten met een Nederlands en Deens meisje uit Singapore, een half Engels en half Roemeens meisje, haar vriendje die half Engels en half Japans is maar zijn Master heeft gedaan in Delft en zijn Amerikaanse vriend die werkt in Hong Kong. Een erg gezellig internationaal gezelschap dus, we zijn zelfs uitgenodigd om Kerst te vieren in Singapore!

Zondag zijn Lucia en ik gaan hiken. Echt een fenomeen hier, iets wat je moet hebben gedaan. Als echte padvinders zijn we begonnen aan een ‘trail’ waarvan we eigenlijk geen idee hadden waar het ons heen bracht. Veel later pas kwamen we er achter dat de tocht 12 km lang was, normale hikers er 5 uur over deden en het niveau ‘difficult’ was (we waren toen natuurlijk al over de helft). Als je hier in Hong Kong gaat hiken, is het echt niet gek dat je wordt ingehaald door mannetjes van 60 (leeftijden zijn moeilijk in te schatten, maar dichtbij fossiel in ieder geval). En ook als je voor de zoveelste keer een steile helling moet beklimmen, je eigenlijk echt niet meer kan, je kuiten op springen staan en het zweet over je rug loopt, zelfs dan word je nog ingehaald door hardlopende chinezen met complete tent uitrusting op hun rug. Het lijkt een kwelling maar ondanks de fysieke inspanning zijn de uitzichten echt adembenemend en al die pijn meer dan waard. Natuurlijk hebben we er ook geen 5 uur over gedaan, maar de hele dag, met hier en daar een ijsje en we zijn zelfs nog op het strand geweest.

Helaas is het weekend voorbij en begint het werkende leven weer, met vandaag Safety Control in het lab (grappig hoe ineens de hamsters verdwenen zijn en iedereen een labjas aan moet). Ik heb begrepen dat bij jullie de Sint is aangekomen en vandaag heb ik geprobeerd dat uit te leggen aan mijn labmatties maar ik kan jullie verzekeren dat dat geen succes was.

Groetjes vanuit een zonnig en helder Hong Kong!
Veel liefs,
Savanne